Sunday, October 6, 2013
ഏകാന്തതയുടെ അപാരതീരം
കഴിഞ്ഞ കുറെ നാളുകളായി ശ്രദ്ധിച്ചുവരുന്ന ഒന്നാണ് സുഹൃത്തുക്കളുടെ എണ്ണത്തിലുണ്ടാകുന്ന കാറ്റ് വീഴ്ച. പൊതുവെ സുഹൃദ് വലയം സൃഷ്ടിക്കുന്നതില് മണ്ടനാണെങ്കിലും ഉള്ള കുറെ സുഹൃത്തുക്കള് എനിക്ക് അഭിമാനം തന്നെയായിരുന്നു. ഈയിടെ ചിന്തിച്ചപ്പോഴാണ് കഴിഞ്ഞ ഒന്ന് രണ്ട് വര്ഷത്തില് തുറന്ന സൗഹൃദം ഒന്നുപോലും നേടിയെടുക്കാന് കഴിഞ്ഞില്ല. സുഹൃത്തുക്കളുടെ എണ്ണം കുറഞ്ഞുകുറഞ്ഞ് ഓണ്ലൈനില് രണ്ട് പേര്, ഫോണില് രണ്ട് പേര്, നേരില് കാണുന്നത് ഒരാള് എന്നായിട്ടുണ്ട്. കൂടാതെ വല്ലകാലത്തുമൊന്ന് കാണുമ്പോഴും, വല്ലപ്പോഴും ഒന്ന് വിളിക്കുമ്പോളും ആഹാ ഓഹോ വെക്കുന്നവരുടെ എണ്ണവും പത്തില് മീതെ പോവില്ല. സോഷ്യല് മീഡിയയില് ആകെ അഞ്ച് പേരാണ് ഹലോ ഉള്ളത്. മുമ്പൊരിക്കല് ഇങ്ങനെ ഏകാന്തത കാറ്റത്ത് കൊണ്ട് പോയി ഒരു തീരത്ത് തളച്ചിട്ടപ്പോഴാണ് മലയാള ബ്ലോഗ് എന്ന സംഭവം "ഞാന് കണ്ട് പിടിച്ചത്". അത് ഒരു രസമായിരുന്നു, എല്ലാവരെയും പോലെ എഴുതാന് നോക്കി തോറ്റു. കുറെ ആള്ക്കാര്ക്കെല്ലാം ഹും ഹാ എന്നെല്ലാം കമന്റ് എഴുതി വന്നപ്പോഴേക്കും ബ്ലോഗാവസാനം വന്നു. പിന്നെ ബസായി. അവിടെ പിടിച്ച് നില്ക്കാന് കമന്റ് ഒഴുക്കേണ്ടിയിരുന്നു, അത് പഡിച്ച് വന്നപ്പോള് ബസ് കട്ടപ്പുറത്ത്. പിന്നെ പുളൂസ്. പുളൂസ് പെട്ടെന്ന് തീര്ക്കാവുന്നത് കൊണ്ട് വായിക്കും. ഇടയ്ക്കിടെ അപ്രസക്തമായ അവിഞ്ഞ കമന്റുകള് ഇടും. പിന് വാങ്ങിപ്പിന് വാങ്ങി ഇപ്പോള് വായന മാത്രം, എഴുത്ത് മരിച്ചു. മോന്തായത്തില് കയറാന് തോന്നാറേയില്ല. വീണ്ടും ഏകാന്തതയുടെ അപാര തീരത്ത്. മുമ്പ് ബ്ലോഗ് കണ്ട് പിടീച്ച പോലെ എന്തെങ്കിലും കണ്ട് പിടിക്കേണ്ടീ വരുമായീരിക്കും.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
കൊടുത്താലേ കിട്ടൂ, അത് ഞാനായാലും ആചാര്യനായാലും ആരായാലും....
എന്റെ നമ്പർ ഓർമ്മയുണ്ടല്ലോ....?
ഈ അവസ്ഥയെ പറ്റി ഒരിയ്ക്കല് ചിന്തിച്ചു കൊണ്ടാണ് ഞാനിത് എഴുതിയത്.
Post a Comment